Uit die onrust baarde ze haar Bomannetjes. Deze Boman-figuren stellen de mens voor in zijn meest primitieve vorm. De structuur is erg rudimentair en vreemd genoeg hebben de Bomannetjes een kubusvormig hoofd en zijn ze gezichtloos.

Boman gelooft dat we fundamenteel allemaal gelijk zijn, maar dat we gekneed worden door de cultuur en de maatschappij waarin we leven. Hun gezichten bevatten geen uitdrukking, maar door de unieke lichaamstaal overstijgen haar figuurtjes ras en nationaliteit. 

Het thema van haar werk is de mens in al zijn facetten. Aanvankelijk laat zij de toeschouwer op een subtiele manier lachen, zijn eigen verhaal invullen. Haar werk is een mengeling van herkenbare karakters, van zowel kwetsbaarheid als gevoeligheid, die er als een rode draad doorheen lopen.

Net door Bomans innerlijke onrust - een gevolg van wat er in de wereld omgaat - blijft haar werk evolueren en komt de mens meer centraal te staan in de complexiteit van de samenleving.

Haar wit is dat van de rouw, van de pijn , maar evenzeer de kleur van de hoop, van de zon en van het leven. Al die gedachten lijken bevreemdend, omdat het werk zo fraai en zo clean oogt en daardoor op de rand van het design balanceert. En wellicht is dit het sterke punt van haar oeuvre, namelijk dat vorm, kleur en inhoud naadloos in elkaar overgaan.

Een gigantisch Bo-man-beeld, The Antwerpse Fluisteraar, is nu een populaire toeristische attractie vlak aan het MAS.